Taxi's
Blijf op de hoogte en volg Niké
28 Februari 2013 | Congo - Brazzaville, Pointe Noire
Bepakt en bezakt loop ik de deur uit. Vanuit ons met spiegels geblindeerde woning stap ik zo het felle zonlicht in. Ik moet mijn ogen dichtknijpen. Onze bewaker Éloge roept waar ik naar toe ga. Ik roep terug dat ik ga zwemmen. Hij staat op en met een half afzakkende broek, een los bungelend riempje, floddershirt en slippertjes komt hij op mij af sjokken. Of ik naar het strand ga. 'Nee, ik ga naar het huis van de familie Boon.' Niet begrijpend en met een open mond kijkt hij mij aan. 'Nager, nager, beaucoup, beaucoup.' Is het enige wat hij kan uitbrengen. Er valt geen gesprek met hem te beginnen, ons vierjarig kind.
En dan loop ik de weg op. Eigenlijk een doodlopend zandpad waaraan ons huis grenst. De kippen komen mij kakelend tegemoet. De buren zitten buiten voor hun hutje en zijn bezig iets te koken. Het is een beetje springen en voorzichtig lopen om niet in een waterplasje terecht te komen of om niet ergens in de modder te blijven steken. Dan het volgende obstakel. Om de hoek ligt er al maanden een hele grote plas water. Hij gaat niet weg. Een tijd heeft het zo hard geregend dat de grond helemaal verzadigd raakte en nu blijft het water dus in een grote kuil liggen. Taxi's durven het niet meer aan om er doorheen te rijden. En ook wij krijgen net geen natte voeren als we er met onze auto doorheen moeten. Maar ja, nu moet ik er lopend langs. Aan de kant hebben een aantal mensen stenen geplaatst, zodat je daar overheen kan springen. Congolezen komen aan de andere kant van de plas mij tegemoet lopen en stoppen om te kijken hoe ze dit aan gaan pakken. Ik besluit als eerste te gaan. Ik doe mijn tas over de schouder en pak de golfplaten, die als muur dienen, van onze buren vast. Evenwicht zoekend en leunend tegen de golfplaten lukt het me om aan de overkant te komen. En dat met slippers, die vervolgens in de modder vast blijven steken. Maar ik heb het gehaald. Achter me hoor ik: als de mundélé (blanke) het kan, dan kunnen wij het ook. En ze beginnen aan de overtocht.
Op dat punt lukt het altijd wel om een taxi te krijgen. Met toeteren en lichtsignalen laten ze weten dat ze vrij zijn. In de stad krioelt het van de taxi's. Het zijn blauwe, kleine toyotaatjes. Oude autootjes, die overal piepen en rammelen. Op het dak staan hele lange antennes, zodat ze de beste radio ontvangst krijgen. In de taxi vinden ze het dan ook heerlijk om luide Afrikaanse muziek af te spelen. Riemen zijn er niet. De bekleding is vaak van stoffige, wollige kleedjes die ze over de stoelen hebben gehangen en waarvan je niet wilt weten hoe lang ze niet gewassen zijn. Raampjes staan open, want airco is er niet. Vliegen vliegen in het rond. En de chauffeur dept zijn zweet met een doekje. En zo rijd je hortend en stotend naar je bestemming. De chauffeurs houden ervan om snelheid te maken en dan weer plotseling af te remmen. Of juist heel langzaam te rijden. Ze keren op plekken waar het eigenlijk niet mogelijk is en ze houden ervan om de meest onbegaanbare routes te nemen. Toeteren is hun belangrijkste middel om te laten weten waar ze zijn. Taxi's zijn dan ook niet de meest veilige voertuigen. Bij alle ongelukken die ik tot nu toe heb zien gebeuren, was een taxi betrokken. Maar toch zijn ze een handig vervoermiddel als je even geen auto hebt.
Dan heb je nog de taxichauffeurs. Of ze zijn heel stil en doen heel moeilijk over de weg die ze moeten afleggen. Of ze zijn juist van het praten. Je verstaat er weinig van, omdat ze bijna niet boven de muziek en de wind uit kunnen komen. Velen vragen om je nummer en als je die niet aan hen geeft dan geven ze wel hun nummer. Zodat je ze altijd kan bellen als je een taxi nodig hebt. Ze beginnen over het buitenland, Europa. Vragen waar je vandaan komt en zijn dan geïnteresseerd in jouw land en vragen of je niet eens een ticket voor hun kan regelen. Bij mij is Nederland dan ook altijd het favoriete land. Want dat is het geweldigste land dat er is, met de mooiste vrouwen, de beste banen en nog meer geslijm. Geen van allen is ooit buiten Congo geweest. Als ze over het geloof beginnen: ga niet de discussie aan. Je kan ze vertellen dat je niet bidt. Maar als je ze vertelt dat je niet gelooft, dan heb je een discussie waar je de hele weg nog aan vastzit. Taxichauffeurs vinden het normaal om 12 uur per dag te werken met of zonder pauze. Dat ze alcohol op hebben of moe zijn maakt niet. Zo moest ik een keer met een taxi stoppen, omdat de chauffeur een fles bier voor zichzelf ging halen. Een bier hier, is drie glazen bier in Nederland. Bellen tijdens het rijden, vormt ook geen enkel probleem.
Gelukkig is er nog nooit iets misgegaan bij mij. Ze zijn goedkoop. Voor 1,50 euro ben je een kwartier rijden verder. Soms moet je nog wel eens onderhandelen over de prijs. Maar voor een Congolees is dit meestal nog te duur. Zij nemen de bus.
-
28 Februari 2013 - 18:48
Joke Van Der Donk:
Halo Niki.
Het was wel weer leuk om van je iets te horen.Blijf je nog een tijd je daar???
Hier in Oss gaat het ook goed. Ben nog steeds op de bibliotheek van het TBL, net als je moeder.
Misschien komen we elkaar wel weer eens tegen als je terug bent.
Maar dat zal nog wel even duren denk ik.In ieder geval heb je veel meegemaakt en gezien.
Ik wens je nog een fijne en leuke voortzetting met alles.''.
De Groeten van joke. -
28 Februari 2013 - 19:13
Brecht:
Hee lieve Niké!
Wat een goed verhaal weer!
Waar anderen vertellen over welke dingen ze allemaal precies doen, vertel je over het dagelijkse leven en doorgrond je de Congolese cultuur alsof je er al jaren woont.
Super leuk om te lezen!
Veel liefs,
Brecht -
28 Februari 2013 - 19:19
Helene :
He Nike , ik heb een voorstel voor een van de taxichauffeurs , als je er nu eens een uitkiest die jou naar Nederland mag brengen. Hij blij , jij iets minder denk ik. Maar dan kan hij eens zien hoe het buiten Congo is. Hij schrikt zich wezenloos van de wegen de stoplichten de regeltjes en de autos met ramen dicht. Tja ja . Geniet nog maar lekker van je tijd daar. en de heerlijke chaos.
Groet Helene -
28 Februari 2013 - 22:46
Henny Van Oostrum:
Ha Niké,
Weer een leuk sfeerverslag van het openbaar vervoer (!) in Congo. Haal maar snel je rijbewijs dan heb je zelf alles in de hand. Het is al laat, ik ga naar bed, moet om 07.00 u. opstaan. Tot snel, liefs van je oma. -
28 Februari 2013 - 23:06
Josine:
Hee Niké!
Weer een super verslag van jou. Wat leuk om dit allemaal te lezen, want wij in de westerse wereld kunnen ons daar natuurlijk niets bij voorstellen. Geniet van je laatste 1,5 maand daar!!
Liefs Josine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
