Deel een: De Hash Run
Blijf op de hoogte en volg Niké
03 November 2012 | Congo - Brazzaville, Pointe Noire
‘Ik moet stoppen!’ Roep ik nog. Marleen en een Franse vriendin van haar stoppen ook en komen naast me lopen. Ik ben heel erg aan het hijgen en ik krijg weinig lucht binnen. ‘Even bijkomen.’ We zijn aan het hardlopen. Beter nog: we waren aan het hardlopen. Een vast rondje langs het strand. Mijn conditie is slecht en zeker hier met het warme weer krijg ik het snel benauwd. Met mijn laatste beetje lucht ren ik met hun mee naar het licht van de strandtenten. Bartho staat bij zijn auto en begint te joelen en te lachen als ik aan kom lopen. De dames rennen rustig nog een rondje verder.
Een paar dagen later deden Jan Willem en ik mee aan de Hash Run. Dat is een georganiseerd en gesponsord hardloopevenement voor de expats. Onwetend wat ons stond te wachten voor die dag komen Jan Willem en ik aanrijden om eventjes vijf kilometer te gaan rennen. We stappen uit en lopen naar de groep hardlopers. We schrijven ons in en krijgen een gesponsord shirtje. Er wordt verteld dat we ergens anders naar toe gaan rijden om daar te gaan rennen. De groep stapt in de verschillende auto’s en rijdt achter elkaar aan. Drie kwartier verder rijden we buiten Pointe Noire en stoppen we aan de kant van een verlaten zandweg. Om ons heen is hoog gras en wat bomen, in de verte is de oceaan te zien. Het startritueel begint. We moeten het Hashlied zingen, de regels worden nog even uitgelegd en het blikje bier dat in de rondte wordt gespoten, betekent dat we mogen gaan rennen. Na vijftig meter komt de groep al weer tot stilstand. Een prachtig uitzicht op een dal verschijnt voor ons. Het dal is groen, in de verte is het blauw van de oceaan en de rotsen steken er rood bij af. We rennen verder, maar al na een paar honderd meter, mogen we al weer stoppen. We gaan over een klein pad dat tussen de struiken verstopt zit. Het blijkt dat we naar beneden gaan. Langzaam, zonder uit te glijden door jezelf vast te houden aan takken, klimmen we naar beneden. Af en toe is het steil. Glijdend en springend komen we beneden. We lopen over boomstronken heen die over waterbeekjes heen liggen. Het bos is dichtbegroeid. We springen over takken heen en rennen over opgehoopt zand. De weg kunnen we vinden door een hoopje papiersnippers die de route aangeven. Bij sommige punten moeten we wachten tot de groep weer compleet is. Daarna vervolgen we onze route weer. We rennen door het hoge gras in het dal en schieten daarna weer het dichtbegroeide bos in. We komen bij een klein modderbeekje. We moeten er langs en je moet je voeten goed plaatsen om het een beetje droog te houden. Maar ik blijf achter takken steken en stap vol in de smerige moddersmurrie. Bij een volgend verzamelpunt ben ik gelukkig niet de enige die helemaal besmeerd is met modder. Ik krijg een zakdoekje waarmee ik het ergste eraf kan halen. Ik zie dat ik bloed. Ook dat nog. We gaan weer verder. Iedereen is bezweet en zit onder het zand en modder. Ik ben kapot van de inspanning. Het klimmen en rennen is best zwaar en we zijn al een tijd onderweg. Ik kijk omhoog om te zien waar onze auto zich ergens moet bevinden. Maar ik heb geen idee, ik zie alleen dat we midden in het dal staan en dat we nog een heel eind moeten lopen en omhoog moeten klimmen voordat we weer boven op de rotsen zullen staan. Het begint te regenen. Iedereen wordt kletsnat. Mijn benen worden ten minste wel een beetje schoongespoeld. We duiken het bos weer in. Ik hoop maar dat we voor het donker weer bij de auto zullen zijn of ten minste boven op de berg en niet door het bos hoeven te lopen. Het is niet te geloven dat iemand dit pad heeft bedacht. Je loopt door de wilde natuur door water, langs afgronden en je klimt en klautert over van alles heen. Gelukkig beginnen we op een gegeven moment aan de klim naar boven. Het is zwaar. Ik was al kapot en nou moet ik mezelf aan takken omhoog trekken. Je moet je goed vast houden, want je wilt niet naar beneden glijden of vallen. Ik ben verschrikkelijk aan het hijgen. Ik klim en klim en op een gegeven moment verschijnt er een opening. Ik stap het licht in. Links van mij zie ik het dal liggen. Gelukkig, ik ben boven. Nu maakt het me allemaal niks meer uit. Al moeten we nog vijf kilometer lopen, dit is beter begaanbaar en ik ben dichter bij de bewoonde wereld. We lopen en rennen verder. Met links van ons het dal. We gaan door nog wat hoge struiken heen en moeten takken en bladeren aan de kant duwen. Het begint te schemeren. Mijn voeten soppen in mijn schoenen. Gelukkig komen we bij een open plek aan waar iedereen elkaar weer staat op te wachten. Geen idee waar we op wachten, maar we blijven staan. Ik kan de schade bekijken. Mijn oor zit verstopt, ik ben zeiknat, mijn shirt is besmeurd met modder, mijn benen zitten onder het bloed, modder en krassen, mijn schoenen zijn een grote natte spons en zijn helemaal rood van de modder. Het regent nu harder en het is bijna donker. Een paar koplampen schijnen ons tegemoet en drie auto’s verschijnen. De andere chauffeurs moeten nu ook hun auto verderop gaan ophalen en rennen weg. De mensen, die het snelst waren en dus hun auto hebben gehaald, stappen uit en zetten een koelbox in het midden van de groep. De deksel gaat open en er verschijnen allemaal blikjes bier en cola. Iedereen pakt gretig een blikje en zet het op een zuipen. De andere auto’s arriveren. Zo ook onze blauwe Primus auto. Als laatste wordt iedereen nog een keer bedankt, wordt het lied gezongen en begint iedereen met bier te gooien. Ik zit helemaal onder. Zeiknat en ruikend naar bier lopen we naar onze auto. Ik heb het koud en ik heb niks meegenomen om mezelf te drogen. Gelukkig had Jan Willem een handdoekje meegenomen en achterin lag nog een shirt van de brouwerij van hem. Dus mijn witte shirt ging uit en werd druipend en stinkend achterin gesmeten. Het zwarte te grote shirt ging aan. Met het handdoekje kon ik mezelf een beetje droog maken. We gingen weer op weg naar huis. Langzaam droogde ik op. Het grootste gedeelte van de terugweg zat ik voorover gebogen, omdat ik nog steeds last had van een verstopt oor. Thuis liet ik mijn bad vollopen met warm water. Héérlijk. Het was flink schrobben om alles weer een beetje schoon te krijgen. Eenmaal schoon en fris ruikend stapte ik uit bad. Nu kon ik eindelijk eens de schade aan mijn benen bekijken. Mijn linkerbeen zat onder de krassen en met mijn rechter was niks aan de hand. Meteen wat Betadine opgesmeerd voor de zekerheid. Schone kleren werden aangetrokken. We zouden nog uiteten gaan vanavond en we hadden nog een telefoontje gekregen of we nog naar een feest kwamen.
Het avontuur was nog lang niet voorbij.
-
03 November 2012 - 19:01
Trudy:
Hoi Nike,
Je Hash Run is echt een bijzonder avontuur :-) en wat een doorzettings vermogen heb jij zeg. Echt top!
Toch totaal anders dan hier in de polder hardlopen of doe eens gek: slootje springen. Volgens mij heb je het daar enorm goed en gezellig getroffen. Je schrijft enorm leuk en wel zo, dat ik het me een beetje voor kan stellen hoe het er daar uit ziet.
Geniet maar lekker van alle belevenissen .
Hartelijke groetjes,
Trudy -
03 November 2012 - 19:13
Trudy,:
Net wat foto`s gezien..... Lijkt wel een expeditie tocht. :O
Groetekes -
03 November 2012 - 19:56
Roos:
Hee Niké!
Jij weet de spanning er wel in te houden met je avonturen!
Ben benieuwd wat er nog gaat gebeuren in deel 2 van het verhaal...
xx Roos -
04 November 2012 - 13:06
Helene:
tjonge jonge , lees net effe tussen de croisantjes en het taartmoment door , jouw verhaal , het is weer heavy wat je meemaakt.
Je kaartje voor Veerle is echt super gaaf, en we denken veel aanje. Pas goed op je zelf daar in dat wilde congo en als je weer thuis bent hebben we nieuwe taart voor jou. Veel plezier verder daar in de rimboe .
Greetzz Helene -
05 November 2012 - 10:09
Henny Van Oostrum:
Ha Niké,
Dit is weer een spannend outdoor verhaal. Join the family. Liefs, oma xxx -
06 November 2012 - 15:57
Marjolijn Roozen:
Hallo Niké,
Tjee, wat een avonturen allemaal zeg in Afrika! Leuk om te lezen. Grappig ook om het verschil met Josine's verhalen in Amerika te zien.
Je stukje in Rondje van het TBL was ook erg leuk. Goed gedaan hoor!
Veel plezier nog verder en hartelijke groet van de moeder van Josine.
-
07 November 2012 - 00:07
Lyon Prinssen:
Hoi Niké,
Zojuist heb ik een lezing bijgewoond van pastoor van Luijk die 30 jaar gewerkt en gewoond heeft in
Belgisch Congo ( het voormalige Zaire). Wat structuur en dictatuur betreft niet te vergelijken met
Frans Congo waaar jij nu bent. Gelukkig maar.
Er werden ook veel foto's vertoond van de natuur en de mensen daar, heel indrukwekkend, en volgens mij is de natuur daar wel een beetje te vergelijken met de natuur bij jou!
E zo kon ik me wel een levendige voorstelling maken, hoe jij woont en leeft in dit
stukje Afrika.
Leuk dat je met ons deelt wat je meemaakt. Ben ook benieuwd naar deel 2!
Geniet er van.
groejes Lyon -
07 November 2012 - 00:07
Lyon Prinssen:
Hoi Niké,
Zojuist heb ik een lezing bijgewoond van pastoor van Luijk die 30 jaar gewerkt en gewoond heeft in
Belgisch Congo ( het voormalige Zaire). Wat structuur en dictatuur betreft niet te vergelijken met
Frans Congo waaar jij nu bent. Gelukkig maar.
Er werden ook veel foto's vertoond van de natuur en de mensen daar, heel indrukwekkend, en volgens mij is de natuur daar wel een beetje te vergelijken met de natuur bij jou!
E zo kon ik me wel een levendige voorstelling maken, hoe jij woont en leeft in dit
stukje Afrika.
Leuk dat je met ons deelt wat je meemaakt. Ben ook benieuwd naar deel 2!
Geniet er van.
groejes Lyon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
